Een hernia is een verzamelnaam voor een scala aan rugklachten.

Voluit is het Hernia Nucleus Pulposus. Bij een hernia is in eerste instantie de tussenwervelschijf (discus) de structuur waar de schade zit. De discus is een flexibele schijf tussen de ruggenwervels. De schijf is opgebouwd uit een pulpachtige kern (de nucleus), met daaromheen bindweefsellagen die als lamellen over elkaar heen liggen.

Als de conditie van de spieren rondom de wervelkolom tekort schieten komt er teveel druk op de tussenwervelschijven te staan. Bij verhoogde en langdurige overbelasting (en onderbelasting!) van de tussenwervelschijven kunnen er stoornissen ontstaan in de doorbloeding, spanning en voeding van de discus, en daarmee de kwaliteit van het weefsel. Bij schade aan de lamellen kan het voorkomen dat de nucleus naar buiten drukt en zenuwen en bloedvaten afknelt.

Er kan minder water gebonden worden, wat leidt tot een verminderde druk in de discus. De discus droogt uit en puilt wat uit. Dit leidt op termijn tot kleine haarscheurtjes in de lamellen van de discus. De nucleus kan via de verminderde drukbelasting van de lamellen naar buiten drukken. De nucleus wordt instabieler.

Een hernia komt voor in drie gradaties:

1) Bulging Disc

Dit is de meest lichte vorm van nucleusinstabiliteit. De bulging disc wordt gevoeld als een zeurend pijnlijk of vermoeid gevoel in een klein stukje van de rug (aan beide zijde) na een lange dag werken of zitten, slenteren of staan. Door te bewegen neemt de pijn af.

Naar voren buigen in de rug is pijnvrij, maar opzij buigen of draaien kan wat stijfheid geven.

2) Protrusie

Bij een protrusie dreigt de nucleus door de lamellen heen te breken. Factoren als roken, beweegarmoede, slechte spierconditie en stress kunnen een grote bijdrage leveren. Een protrusie kan acuut ontstaan na een plotselinge buig/ of draaibeweging of geleidelijk en langzaam erin sluipen.

Een protrusie is een grotere uitstulping van de nucleus en wordt gevoeld over een groter gebied, ongeveer over vijf wervels. Naar voren buigen is beperkt en stijf, achteroverbuigen is vaak zelfs helemaal niet meer mogelijk. Er is ook sprake van een hapering bij het bewegingsverloop. Vaak gaat het aarzelend of in fasen, in ieder geval niet vloeiend.

De pijn kan zowel aan beide zijden als aan een zijde van de wervels gevoeld worden en met of zonder beenpijn. In sommige houdingen kan een pijn aan de huid gevoeld worden, al dan niet tintelend in het onderbeen.

Net als een bulging disc komt een protrusie heel vaak voor zonder dat er pijnklachten gevoeld hoeven te worden.

3) Prolaps

Een prolaps in zekere zin een vergevorderde protrusie maar met een verslechterde pijnervaring (vaak een diepe lage rugpijn) en bereidheid om te bewegen. Vaak gaat de pijn ook samen met ‘beentekens’:

• Een diepe intense beenpijn die verloopt van de heup naar de tenen, al dan niet schietend en/of oppervlakkige, brandende pijn in het onderbeen en/of de voet.
• Er kan tevens sprake zijn van een doof gevoel in het onderbeen en/of de voet of juist prikkelingen. Er kan ook sprake zijn van krachtsverlies.
• De voet kan ook koud aanvoelen en blauw aanlopen.
• Bewegen van de rug werkt pijnopwekkend en daarom ligt men graag met opgetrokken knieën.

Behandelmogelijkheden

Bij alle drie de stadia is er sprake van een doorbloedingsprobleem wat heeft geleid tot een verslechterde kwaliteit van het weefsel. Het is daarom goed mogelijk de omgekeerde weg te bewandelen. Door de conditie van het weefsel te verbeteren neemt de belastbaarheid toe en kan het weefsel meer trek- en drukbelasting aan.

Een sporttherapeut is goed in staat je hierin te begeleiden en de pijnklachten aan de rug een halt toe te roepen en verminderen. Er is geen noodzaak om operatief in te grijpen omdat je lichaam zelf in staat is deze pijnklachten aan te pakken.